In 2016 vond mijn eerste echte hike in Noorwegen plaats, een wandeltocht naar Trolltunga. Ik was al velen malen in Noorwegen geweest, maar echt hiken (met rugzak op, kamperen in de vrije natuur) was voor mij nieuw. Mijn maatje Marco nam mij mee, waar ik hem 30 jaar geleden voor het eerst mee nam naar Noorwegen, was het nu andersom. Maar voor ik verder ga, een stukje voorgeschiedenis…
In 2010 begint voor mij een achtbaan van emoties die uiteindelijk dit jaar pas langzaam tot stilstand komt. Een achtbaan is gaaf en overweldigend maar lang niet altijd even leuk. Om een lang verhaal kort te maken, begin ik bij de geboorte van onze jongste dochter (december 2010). Nog geen 3 maanden later verlies ik zeer plotseling mijn moeder en krap 2 jaar later overlijdt ook mijn vader, letterlijk in mijn handen, op valentijnsdag 2013. Tussendoor zitten nog een paar fikse highlights en ook lowlights. Kortom een turbulente periode ontvouwde zich. Één die langer voortduurde dan gezond is. Om een indicatie te geven: Een maatschappelijk werker vroeg mij destijds (op aandringen van mijn vrouw, want ik zag er geen heil in) ‘mijn verhaal’ te vertellen. En dus volgde mijn voorgaande paar jaar in een notendop. Niks bijzonders, allemaal zaken die iedereen wel eens mee maakt, zo was mijn slotconclusie: “Niks aan de hand dus”! Waarop hij mijn verhaal weer aan mij vertelde en toen pas schrok van de diverse piek- en dalmomenten in amper 2 jaar tijd. Tot slot stelde hij de vraag: “En dat vind jij normaal……. In 2 jaar tijd!”, om er vervolgens aan toe te voegen: “Tja, iedereen maakt dat wel eens mee, in een heel leven, maar niet in 2 jaar”. Toen knapte er bij mij pas wat. Ik mocht breken, ik mocht even ‘opgeven’. Ik mocht even de pijn in de ogen zien en een stap op de plaats nemen. Ik mocht realiseren dat dat gewoon pittig was en dat ik daardoor ‘even van slag mocht zijn’, het was niet meer dan normaal.
Juist op dit moment kwam Marco mij uitnodigen voor een trip naar Noorwegen, hij wist dat ik dit nodig had. De befaamde hike werd ingepland. Aanvankelijk met het extreme idee om hem als ‘trailrunning’ te doen, maar toen we hoorde dat getrainde mariniers dat niet voor elkaar kregen, schaalde we snel af naar een hike. Maar dan wel eentje met een totaal andere intentie. Niet op 1 dag heen en weer, maar het meer (waar de trollentong bovenuit torent) rond te wandelen. Dat vereiste wel wat uitzoekwerk (is er een route rondom en zo ja, hoelang is dat en hoelang is dat voor ons… Maar we kwamen er uit. Het was mogelijk in 3 dagen voor een stel fanatiekelingen uit Amerika (die daar zelfs een travelblog over bij hielden). Wij trokken er 5 dagen voor uit (vol zelfvertrouwen dus). Op de eerste dag vertrokken we nog vanaf meernivo (tegenwoordig doe je het eerste stukje met een pendelbus). Gelijk een paar honderd meter omhoog klimmen en klauteren. Marco was de ervaren rot van ons tweeën, dus volgde ik zijn pad, zijn snelheid, zijn stappen. Maar al snel moest ik lossen, wat ik ook deed ik hield hem niet bij en ging kapot. Niet één keer maar meerdere keren. Zodra hij pauze nam, voegde ik me weer bij hem en ging hij gelijk weer door. Gek werd ik ervan! Na de eerste flinke klim komt een stukje wat vlakker. Ik haalde hem weer in en samen liepen we door naar de tweede klim. Waar vrijwel hetzelfde zich herhaalde… Ik had mijn les nog niet geleerd. Weer ging ik meerdere keren stuk. Maar hoe dan, ik loop toch het beste pad, met de juiste stappen. Waar gaat het mis, ik snapte het niet.
Tegen het einde van de tocht zat ik er doorheen. Ik had kramp in beide bovenbenen. Marco was alweer uit zicht verdwenen en ik ging zitten. Ik schat zo in met een kop als een oorwurm, balend, moe, kapot, kramp, op het punt van opgeven. En dan komt er een man naar me toe, ‘op leeftijd al’ zo schatte ik hem in. Hij sprak me aan in het mooie Noorse Engels 😊We raken aan de praat, hij bleek exact twee keer zo oud dan ik op dat moment. Hij stelde me gerust dat ik er bijna was (hij was al op de terugweg) en bood aan om het laatste stukje mijn rugzak te tillen. Dan kon ik uitrusten op en met uitzicht van Trolltunga: “terug gaat het makkelijker, eenmaal uitgerust”. Ik legde hem uit dat we vandaag niet meer terug zouden gaan, we bleven op de berg slapen. Morgen zouden we verder lopen, rond het meer. Hij keek me verrast aan en bood nogmaals aan mijn rugzak over te nemen: “Ik loop dit elke dag ongeveer, kleine moeite voor mij”, zei hij er stoïcijns bij. Ik weigerde uit trots maar bedankte vriendelijk. Ik tilde mijn rugzak op mijn rug en net toen ik de eerste stap met pijn en moeite zette, kwam Marco om de hoek om te vertellen dat het echt nog maar een klein stukje was. Ik rook ineens de stal, ik pakte alle moed en kracht en kwam in beweging. Ik zei gedag tegen de oude baas en liep dapper door. Het laatste kleine klimmetje ging best aardig en bovenop zie ik dat we er echt bijna waren. Mijn pas versnelde en bijna rennend leg ik de laatste meters af. Marco verbaasd en verbluft achter me (!!) latend. Even later zaten we samen op de rand van Trolltunga. Moe, maar oh zo vandaan…. Nadat we de tent hadden opgezet vroeg Marco me hoe het met me ging en of we morgen verder zouden gaan of wellicht beter terug konden gaan. “Door” zei ik vast beraden, “We gaan door! Ik wist wat er mis ging, ik had het geleerd”. Nu was het een kwestie van doorgaan, de volgende stap, de volgende en weer een volgende.
Wat ging er nu verkeerd? Eigenlijk heel eenvoudig: Ik liep het pad van Marco, het tempo van Marco, de stappen van Marco en zelfs de route van Marco! Maar ik ben Marco niet. Ik heb zijn lichaamsbouw niet, ik heb zijn kracht niet, zijn stappen zijn anders dan de mijne. Ik moet mijn eigen pad kiezen, mijn eigen stappen zetten, mijn eigen tempo bepalen. En ook al gaan we naar hetzelfde einddoel, mijn route mag en zal afwijken. Dat is geen probleem!! En die oude man? Die oude man liet me zien dat je ALTIJD door kan. Ook als je stuk zit, ook als je denkt niet verder te kunnen. Ergens in jezelf zit een kracht die je daar weer uit kan tillen. In dit geval was het mijn trots (ik ga een oude man mijn rugzak niet laten tillen…) die me eruit tilde. Maar die kracht kan ook ergens anders vandaan komen, maar die kracht is er….. ALTIJD!
De dag erna liepen we samen verder. Ieder zijn eigen pad, zijn eigen stappen, zijn eigen snelheid, maar een gezamenlijk doel. Al vrij snel komen we bij een kleine “Preikestolen” uit. Net om de hoek van Troltunga, een verborgen schoonheid. Ik sta (zie foto) en kijk uit over het meer dat 1000 meter onder mij ligt en ik breek, ik groei, ik huil en ik ben trots. Ik ben één met de bergen, de natuur, en voel mij even één met mijn ouders die er niet meer zijn, maar ook zoveel van dit land hielden. Wat voel ik me sterk, nietig en groot tegelijk. Ik weet dat ik door moet en weet ook dat ik door kan. Hoe gaaf Trolltunga ook is, het is hier op deze plek waar ik ervoor kies om door te gaan. Niet alleen met deze tocht, maar ook in mijn gewone leven: Op mijn eigen pad, met mijn eigen stappen en op mijn eigen snelheid… en met mijn hervonden kracht!! Ik was er toen nog niet en ben er nog steeds niet. soms denk ik of ik “er” ooit zal komen. Maar de tocht is fantastisch en – net als in de bergen – gaat de tocht over bergen en dalen.
Mooier kan ik het niet maken. Delen kan ik wel, ga je de volgende keer met me mee?
